Gracze komputerowi – wpływ na relacje w domu

Jak rozpoznać uzależnienie od gier komputerowych? Jak gracze komputerowi zaburzają spokój i relacje w domu!

Zastanawiasz się, jak gracze komputerowi rozbijają relacje w domu? Obawiasz się, że bliska Ci osoba może być uzależniona od gier lub komputera? Poznaj problem osób, które doświadczają relacji z osobą uzależnioną lub nadużywających gier komputerowych. W tym tekście omawiam najczęstsze wyzwania, które swoim najbliższym stawiają gracze komputerowi. W dyskusji omawiamy ten temat, więc dołącz do nas, zostawiając swoje zdanie na ten temat.

Jak zorganizować się, aby mieć ciszę i nikomu nie przeszkadzać?

Uwielbiam ludzi z pasją, którzy z zapałem i radością poświęcają czas czemuś, co kochają robić. Dlatego w swojej książce „Atlas Marzeń”, pisałem, aby m.in. stworzyć sobie miejsce, w którym byśmy mieli spokój i możliwość ekspresji. Z drugiej, aby nie przeszkadzać pozostałym domownikom. Nie wiedziałem, że te słowa okażą się prorocze.

Na własnej skórze przekonałem się, jak trudno jest cokolwiek tworzyć, mieszkając w rodzinnym domu, a przy tym ma małym metrażu. Muzyka, którą włącza się, aby usprawnić pracę, przeszkadza komuś nawet gdy jest ściszona do minimum. Dopraszanie się o ciszę, aby na nagraniu nie było nikogo słychać. To wszystko wymaga kompromisów, dlatego w wielu przypadkach najlepszym rozwiązaniem jest wyprowadzka.

Jeśli natomiast mamy dom i małe dzieci, sprawa się komplikuje. Takim kompromisem może być prośba do partnera/ki o zabranie dzieci i psa na kilka godzin, wykorzystanie momentu, gdy maluchy śpią, zamknięcie psa z dala od pomieszczenia do nagrań lub znalezienie przestrzeni w domu, którą można byłoby wyciszyć celem realizacji własnych pasji.

Irytujące cechy graczy komputerowych

W pewnym momencie życia każdy z nas może potrzebować spokoju, ale niekoniecznie to musi być powodem dopominania się o spokój. Mając za ścianą gracza przez kilka lat, zrozumiałem, jakie to jest utrapienie. Cienkie ściany temu nie pomagają, a gracze komputerowi, mają kilka cech, które tylko w ich mniemaniu są pozytywne.

• Naśladowanie znanych twórców – oglądanie innych graczy komputerowych, daje złudne wrażenie, że to zachowanie jest w porządku. Zaczynają więc mówić w taki sam sposób, gestykulować, komentować i wypowiadać się nawet tak samo jak oni. To jest dziwne samo w sobie, a jeszcze dziwniejsze, gdy dorosły facet, zaczyna zachowywać się jak nastoletnie dziewczyny, które z oburzeniem reagują, jak ich animacja w grze zrobi coś niespodziewanego.
• Śmianie się w inny sposób – znasz człowieka, z którym mieszkasz i wiesz, jak się śmieje, mówi, itd. Nagle nie rozpoznajesz tego zachowania u brata lub siostry. Prześmiewanie na siłę ma miejsce średnio co 10 minut.
• Niepokojące towarzystwo – to wbrew pozorom zaleta, ponieważ poznawanie ludzi w Internecie z różnych krańców świata, stało się całkowicie normalne. Nawet lepiej, gdy są to obcojęzyczne osoby, ponieważ można ćwiczyć dzięki temu język obcy. Wadą jest wpływ tych ludzi, którzy podobnie szukają aprobaty, a nieuprzejme zachowanie wobec innych traktują jako coś oczekiwanego.
• Brak szacunku do innych – kontynuując poprzedni punkt, tz. gameplayerzy to często osoby wywodzący się z patostreamerki. Mówiąc najprościej brak szacunku do kobiet, ludzi, zabieranie głosu w sprawach, które nie mają nic wspólnego z ich graniem. Przy tym przekleństwa co drugie słowo, gdzie grupą docelową najczęściej są dzieci. Wiem, że często takie zachowanie jest na pokaz, bo miałem okazję poznać jednego gameplayera i w rzeczywistości był szanującym innych i dbającym o ich dobro człowiekiem, ale podczas transmisji na żywo, uszy bolały.

Gracze komputerowi oglądając innych graczy, inspirują się, naśladując ich zachowanie, więc wychodzą z założenia, że to fajne. Dlatego mają manierę być na tyle głośno, aby wszyscy w domu ich słyszeli. Pamiętam, że też tak miałem, gdy grałem ze znajomymi w latach szkolnych, o czym za chwilę powiem więcej.

Gdy próbuje się im to uświadomić, są oburzeni, a negatywny wpływ gier na ich zachowanie i postrzeganie rzeczywistości, często wzbudza w nich agresję. Idąc na jakieś ustępstwo, zakładają słuchawki. Tylko wtedy przekrzykują to, co słyszą, bo znajomi lub gra jest o wiele głośniejsza niż ich głos. W tym momencie czas przejść do najważniejszego – w domu nie ma warunków, miejsca i przestrzeni, więc cierpią na tym wszyscy, którzy nie grają.

Jak gracze komputerowi zaburzają spokój i relacje w domu

Owszem wpływ gier na zachowanie gracza i zaburzanie rytmu pozostałych domowników, zależy od wielu czynników. Czasem zaangażowania się w gry, znajomych, którzy mają zły wpływ lub uzależnienia od gier. Jednakże warto pochylić się nad tymi, którzy są dookoła gracza i nic z tym nie mogą zrobić.

1. Hałas związany z grą – często gry komputerowe generują zróżnicowane głośnością dźwięki, mogące być uciążliwe dla osób wokół. Odgłosy strzałów i muzyka, mogą zakłócać spokój innych domowników. To także może być głośne zachowanie samego gracza, który komentuje każdy krok, zachowanie lub rozmowy ze znajomymi z Internetu. Spróbujcie się skupić lub odpocząć po powrocie do domu, gdy ktoś tak 8 godzin zakłóca spokój, nie przestając, nawet gdy próbujesz położyć się spać.
2. Czas przed ekranem – nawet kontakt z realnymi ludźmi podczas gier, może doprowadzić do izolacji społecznej oraz odizolowania gracza od pozostałych członków rodziny. Brak wspólnych tematów, zainteresowania domowymi sprawami lub problemami najbliższych, stopniowo odłącza taką osobę od najbliższych. Przy rodzinnym obiedzie taka osoba nie ma o czym rozmawiać, bo nie za wiele wie o życiu najbliższych. W najgorszym wypadku, szybko wstaje od stołu, wrócić do komputera lub konsoli.
3. Konflikty o czas i uwagę – kiedy gracz komputerowy poświęca dużo czasu na rozrywkę, doprowadza do konfliktów z innymi domownikami, którzy chcą spędzić czas razem lub realizować wspólne obowiązki domowe. Próby reagowania i upominania niewiele wnoszą, a podejmowanie się walki, za zwykle kończy się ignorancją ze strony gracza.
4. Niezrównoważony tryb życia – uzależnienie od gier komputerowych często prowadzi do niezdrowego trybu życia, nieregularnego odżywiania i przestawienia zegara biologicznego. Gdy domownicy idą spać, gracza komputerowego nie interesuje, że zakłóca sen kogoś z rodziny. Z rana gdy bliscy wstają, frustruje się, że nie pozwalają się wyspać.

Niestety wielu rodziców, członków rodziny, partnerów lub partnerek nic z tym nie robi. Najgorsze w tego typu sytuacjach jet to, że nawet ingerencja ze strony bliskiej osoby, zostaje wielokrotnie ignorowana. Uzależniający się gracz traci świadomość, oraz to, co się dzieje w relacjach dookoła, często zostając z tym sam.

Jak pomóc graczom komputerowym?

Wspólna komunikacja i określenie zasad korzystania z komputera oraz gier wideo nie pomagają w utrzymaniu równowagi między życiem rodzinno-domowym a pasją gracza. Często rodzice lub partnerzy są zmuszani do wyłączania prądu, zakładania haseł czy blokad na urządzenia, aby ograniczać czas na gry. Gdy machina rusza, awantury i nieprzespane noce stają się codziennością domowego ogniska.

Aby uniknąć zakłócania spokoju w domu z powodu gier komputerowych, ważne jest, aby gracze komputerowi rozwijali świadomość swojego zachowania i stawali się bardziej świadomi potrzeb i oczekiwań innych członków rodziny. Niestety często się tak nie dzieje, ponieważ nasz mózg przyzwyczaja się do wypracowywanych nawyków, zwłaszcza gdy są one wygodne. Moim zdaniem granie w gry, oferuje zapominanie o codziennych problemach, własnych kompleksach i bólu, a to dla naszej podświadomości jest wygodne.

Przy okazji posłuchaj 26 odcinka podcastu Nie będąc sobą, w którym opowiadam o wpływie gier na rozwój człowieka.

Doświadczenie, do którego nie chcę wrócić

Moja przygoda z Internetem zaczęła się m.in. od gier komputerowych. Znudzony graniem, postanowiłem tworzyć w nich swój świat i go nagrywać do krótkich filmów lub teledysków. To zarazem smutne i okropne, jak przez gracza zza ściany nabrałem niechęci do ludzi, którzy lubią grać w gry. Dziś z powodu doświadczenia z graczem, który po kilkanaście godzin dziennie nie dawał kilku minut ciszy, nie jestem w stanie przejść bez grymasu obok tematu grania w gry.

Z sentymentem wspominam czasy gdy z tatą graliśmy na Atari, ale też pamiętam, jak komputer doprowadził do niższych ocen w szkole i porzucenia relacji z rówieśnikami na podwórku. Owszem, te relacje nie szły w dobrym kierunku, ale były potrzebne w moim rozwoju. Dziś mając tę świadomość, rozumiem rodziców, którzy jak najdłużej ograniczają dzieciom, chociażby dostęp do telefonu.

Czy znasz podobne historie związane z grami komputerowymi? 🙁 Dołącz do nas w poniższej dyskusji.