Zero-jedynkowe podejście do życia – czy to źle?

Kiedy należy oceniać ludzi zero-jedynkowo? Kiedy bycie zero-jedynkowym szkodzi? Zero-jedynkowe podejście do życia w praktyce!

Nasze zadowolenie z życia w wielu przypadkach zależy od tego, jak do niego podchodzimy. Dziś chciałbym porozmawiać z Wami o tym, kiedy dobrze mieć zero-jedynkowe podejście, a kiedy nie powinniśmy sugerować się tym tokiem myślenia? Zanim podyskutujemy o tym, jak zero-jedynkowe podejście do życia wpływa na nas samych i nasze otoczenie, zachęcam do przeczytania poniższego tekstu.

Kiedy zero-jedynkowe podejście do życia jest złe?

Niestety wielu z nas widzi świat zero-jedynkowo, a w taki sposób nie powinno się podchodzić do życia. Powodów jest kilka. Przede wszystkim często nie znamy kulis danego problemu lub sytuacji. Łatwo nam powierzchownie ocenić sprawę, nie mając świadomości, jaką krzywdę tym wyrządzamy. Dziś krzywdą nie jest rana, z której płynie krew, a smutek, który sprawiamy, rzucając bezpodstawne oskarżenia lub z pozoru „zwykłe” komentarze. Takie podejście można też nazywać powierzchownym myśleniem, ale chciałbym przedstawić, gdzie jeszcze pojawia się zero-jedynkowe myślenie .

To podejście jest złe, ponieważ przykładowo można uznać rodzica za złego, ponieważ jednorazowo podniósł głos na swoje dziecko. Tym samym sposobem często słyszę, że osoby starsze są z niczego niezadowolonymi sknerami, ponieważ część z nich oczekuje szacunku, nie mając go do innych. Nie wszyscy starsi ludzie są upierdliwi lub chamscy, czego osoba myśląca zero-jedynkowo, może nie zrozumieć.

Zalety bycia zero-jedynkowym?

Zarówno kobiety i mężczyźni myślą zero-jedynkowo, co ma również dobre rezultaty. Zero-jedynkowe podejście do życia sprawdza się, gdy z różnych powodów jesteśmy ostrożniejsi. Przykładowo, gdy ktoś nas zranił, a my przy następnej sytuacji jesteśmy ostrożniejsi. Wtedy zero-jedynkowo uważamy, że skoro jedna kobieta nas skrzywdziła w kwestii zaufania, przy kolejnej okazji, nie powierzamy ważniejszych spraw lub takich, które są intymne. To szkodzi budowaniu związku, ale przy tym druga połówka powoli do nas dociera.

Zero-jedynkowe podejście do życia sprawdza się również w pracy, gdy mamy schemat działania, a nasze podejście idzie z tym w parze. Jeśli znamy wytyczne i mamy zero-jedynkowe podejście w swojej pracy, nie będziemy szukali nowych rozwiązań. Oczywiście zero-jedynkowo potrafią również myśleć osoby kreatywne. Zerojedynkowość ma swoje zalety również w informatyce. Gdy coś nie działa, jest wiele rozwiązań, ale jedno prawdziwe. Rzadko się zdarza, że pogłaskanie komputera sprawi, że zacznie działać. Oczywiście żartuję, ale mam nadzieję, że rozumiesz, co mam na myśli.

Zero-jedynkowe podejście w praktyce!

Bycie zero-jedynkowym nie jest złe, jeśli umiejętnie wiemy, do których sytuacji możemy podchodzić zero-jedynkowo. Jeśli w związku nie jesteśmy zero-jedynkowi, ale czujemy, że w taki sposób należy podejść do określonej osoby, ponieważ nie budzi naszego zaufania, prawdopodobnie podświadomie czujemy jakiegoś rodzaju zagrożenie.

Czy zatem warto być osobą myślącą zero-jedynkową? Tak, pod warunkiem, że wie się, kiedy powinno się traktować innych zero-jedynkowo, a kogo dopuścić do siebie. Nie wszyscy są wobec nas źli, aczkolwiek nie powinniśmy bezgranicznie ufać wszystkim. Zwłaszcza gdy intuicja podpowiada nam, że coś tu nie gra i lepiej się wycofać. Czasem intuicja zawodzi zarówno kobiety, jak i mężczyzn, ale najczęściej podpowiada słusznie, na podstawie dotychczasowe doświadczenia.

Znasz inne przykłady, w których zero-jedynkowe podejście do życia jest dobre, a w których złe? 🙂 Dołącz do dyskusji poniżej.