Ulotne chwile – to czego nie dostrzegamy

Kiedy ulotne chwile są ważne? Jak dostrzegać sukcesy w drodze do celu? (Nie) motywacyjny tekst na 14 urodziny obecności w sieci!

Kolejny rok działania w Internecie za mną, widzimy się na tej stronie już 14 lat. Pisanie pozwala wyrażać siebie i to właśnie robię od ponad dekady. Mówię o tym, co ważne i słucham/czytam, co myślicie na poruszane przeze mnie tematy. Litery ułożone w słowa mogą przekazać tak wiele, a zarazem tak bardzo skrzywdzić. Na 14 urodziny działania w Internecie, postanowiłem przygotować nieco inne podsumowanie, które mam nadzieję, że trafi do Twojego serca. Dziś chciałbym opowiedzieć Ci o tym, dlaczego warto doceniać ulotne chwile.

Przygotowania do rozmowy & kilka dni razem

Zanim zacznę, chciałbym polecić Ci mój nowy vlog, czego nie robiłem od 8 miesięcy. Pokazuję Ci w nim moje nastawienie na dzisiejszy (ważny dla mnie i mam nadzieję, że również dla Ciebie) dzień, zobaczysz jak przygotowywałem się do rozmowy z Mateuszem, którego zaprosiłem do Nie będąc sobą EXTRA.

We vlogu zabieram Cię również na działkę do rodziców, gdzie z ojcem przygotowaliśmy coś, co przypomniało nam pewien dzień gdy byłem dzieckiem tj. na powyższej grafice w nagłówku.

Kolejny rok, to również nowości, a wraz z 2 września (chociaż działem równo od 1 września 2010 roku), wiąże się z premierą książki „Co jeśli się uda…? Sprostajmy codziennym wyzwaniom”, a o premierze informuję właśnie tutaj.

Wierzę, że książka Ci się spodoba, a więcej o jej powstawaniu opowiedziałem ostatnio w podcaście (PaniOdZmiany.pl) Małgorzaty Machniewicz – Kiedy warto być sobą? Gościnnie Patryk Tarachoń.

Życie tu i teraz

Ulotne chwile – słowa, które przywołują wspomnienia i jednocześnie przypominają nam, jak szybko płynie czas. Złapane gdzieś między rutyną codziennych obowiązków, te małe, cenne momenty znikają, zanim zdążymy się nimi nacieszyć. To śmiech przyjaciół przy stole, widok zachodzącego słońca zza okna, pierwsze kroki dziecka czy zapach deszczu w letni poranek. Choć są pozornie błahe, to właśnie te ulotne chwile składają się na nasze życie, nadając mu sens i kolor.

Ale jak często zdarza się, że przechodzą obok nas niezauważone? Gonimy za kolejnym zadaniem, planujemy przyszłość, martwimy się o to, co będzie, zamiast dostrzec, co jest teraz. Ulotne chwile wydają się zbyt delikatne, by mogły konkurować z codziennym zgiełkiem. Często ich znaczenie dostrzegamy dopiero wtedy, gdy jest już za późno – gdy stają się wspomnieniami, które chciałoby się przeżywać na nowo.

Przez długi czas byłem jedną z tych osób, które wciąż pędziły naprzód. Zawsze był jakiś cel do osiągnięcia, deadline do dotrzymania, lista rzeczy do zrobienia. Żyłem w przyszłości, myśląc o tym, co jeszcze muszę zdobyć, jakie cele zrealizować, gdzie być za kilka lat. Aż pewnego dnia zdałem sobie sprawę, że ten pośpiech sprawił, że umyka mi to, co najważniejsze – teraźniejszość.

Zrozumiałem, że życie dzieje się tu i teraz, a nie w odległej przyszłości. To ulotne chwile, te z pozoru nic nieznaczące momenty, stanowią o naszym szczęściu. Nauczyłem się celebrować te małe cuda dnia codziennego – poranną kawę wypitą w ciszy, rozmowę z bliskimi, uśmiech nieznajomego na ulicy.

Nauka doceniania chwil

Docenianie ulotnych chwil to sztuka, która wymaga od nas zatrzymania się i skupienia na tym, co jest tuż przed nami. To umiejętność zauważania piękna w codzienności, której uczymy się z czasem, choć często pod wpływem trudnych doświadczeń. Strata, choroba, niepowodzenie – paradoksalnie, to właśnie one przypominają nam, jak kruche jest życie i jak ważne jest, by cieszyć się każdym dniem.

By docenić ulotne chwile, zacząłem wprowadzać małe rytuały do swojego życia (korzystając z narzędzi, o których piszę w nowej książce, której okładkę zobaczysz poniżej). Czasem wystarczy chwila wdzięczności przed snem za to, co się dziś wydarzyło. Innym razem to świadome odłożenie telefonu, by skupić się na rozmowie z kimś bliskim. Świadome oddychanie, spacer bez słuchawek w uszach, obserwowanie otoczenia – te drobne działania sprawiają, że nagle dostrzegamy więcej.

Ulotne chwile: inaczej o uczuciach niż tradycyjnie?

Minione lata były dla mnie niezbyt łatwe, a ulotne chwile przelatywały mi pomiędzy palcami zbyt często, czego nie zauważałem lub nie chciałem zauważać.

Zanim zabrałem się za napisanie tego tekstu, długo mi zajęło zebranie słów. Jak to mawiają niektórzy, zajrzałem wgłęb siebie, aby móc wyrazić to, co czuję w związku z kolejnym rokiem. Chcąc wyrazić każde słowo, postanowiłem napisać coś innego niż dotychczas. Mam nadzieję, że przekaz będzie zrozumiany, ponieważ to dla mnie wbrew pozorom osobisty i ważny element naszego dzisiejszego spotkania na tej stronie.

***

Pierwszy krok na swojej drodze

Ten malec wypuścił z dłoni liście bez oczekiwań do świata, w którym przyszło mu żyć. Widząc rozmazany świat, a później dostrzegając barwy, zaczął sięgać po pierwsze malutkie marzenia. Kolorowe plamy z czasem przybrały kształty, a temperatury i faktury trafiły w malutkie ręce. Zrobił pierwszy krok, a z czasem biegł do innych dzieci, patrząc na swoje nogi.

Oni popychali, ranili kamieniami, a słowami zadawali jeszcze gorsze ciosy, nie dając możliwości zrozumieć, co się dzieje. Z wiekiem przestał płakać, chociaż próbował wymusić łzy przy najmniejszych okazjach. Wtedy słyszał od ukochanej osoby, aby tego nie robił. Zamykał się coraz bardziej, aż zamknął się w skorupie, zostawiając ograniczoną grupę osób, które do siebie dopuszczał. Te ulotne chwile dostrzegał coraz rzadziej.

Cały ten czas miał swój malusieńki świat, tycią przestrzeń, która rozrastała się o nowe pokoje dla nieznajomych gości. Marzył jedynie, że ktoś kliknie ENTER, zostawiając chociaż jedno cieplutkie słówko. Zabawne, że nigdy nie lubił zdrobnień, a dziś ze łzami oczach pisze te słowa.

Patrząc w przyszłość, ten malutki chłopiec siedzi obok skupionego na pisaniu 28-letnim mężczyźnie, zastanawiając się, czemu on się nie uśmiecha? Gdzie to szczęście i głowa pełna marzeń, którą miał jeszcze kilka lat wcześniej? Z podziwem patrzy na starszego kolegę, którym kiedyś się stanie. Spogląda w dół i myśli, może to tylko kolega, którym tak bardzo chciał się stać? Przecież nagrał tyle odcinków podcastu i napisał tyle słów, za które dostał podziękowania od osób, które od lat go wspierają w tej internetowej przygodzie.

Z okazji 14 lat pisania felietonów na blog, przygotowałem nowy e-book, który możesz otrzymać już teraz, wspierając przy tym moją twórczość.

Nowość z okazji 14-lecia!

• 29,99 zł
  Oceniony 4.49 na 5 na podstawie 37 ocen klientów
  Dodaj do koszyka

Rozmowa z małym chłopcem

Zagląda smutnemu panu zza ramienia, smucąc się, że pośród tylu wpisów na blogu, pojawi się kolejny, ale już niepodnoszący na duchu, a przybijający, na dodatek w tak ważnym dniu. Przecież powinna pojawić się na jego twarzy radość z 14-stu lat w branży blogowej! Chłopiec nie rozumie, co mogło się stać, ale nie wie też, czy chce usłyszeć, jak trudną drogę przejdzie i jak wiele przecierpi, aby siedzieć z tym małym Patrykiem, który będzie na niego patrzył z litością?

Mały chłopiec wie, że kiedyś kliknął pierwszy raz Opublikuj z dumą i ogromną nadzieją na lepsze jutro.

– Nie przejmuj się mały, doceniam ulotne chwile jak ta.

– Wydajesz się być smutny, przecież tak wiele zrobiłeś. Dlaczego? – zapytał chłopiec.

– Zrobiłem wiele, to prawda i doceniam pokonaną drogę. Wielokrotnie Ci dziękowałem za to, jak wiele wytrwałeś, abym mógł dziś tu być.

– To bądź dla nas silny, abyśmy tego nie stracili, proszę…

– Przykro mi mały, muszę odpocząć, zniknąć, na chwilę odpuścić, ale kiedyś wrócę.

– Smutno mi…

– Dlaczego? Przecież nie odchodzę na zawsze. – stwierdziłem.

– Smutno mi, ponieważ boję się, że to koniec i nic nas już nie czeka. – zasmucił się chłopiec.

Czytaj również >>> Przemęczenie w dążeniu po marzenia [13 urodziny bloga]

Chłopiec patrzył w oczy mężczyzny, płacząc nad czymś, co utraci za 14 lat. Nagle mężczyzna, który już nie potrafił płakać, pierwszy raz od lat uronił łzy. Przytulił mocno chłopca i powiedział mu, jak bardzo go kocha, widząc, jak ulotne chwile wróciły, chociaż na moment.

Wtedy chłopiec zrozumiał, że jego starsza wersja nikogo nie ma, czuje się samotna i pogubiona w wycieczce, którą zaczęła wiele lat wcześniej. Obiecał sobie, że nigdy się nie podda, aby nie zawieść siebie w przyszłości, ale nie wiedział, że gdy ten dzień nadejdzie, nic nie będzie mógł zrobić.

***

Ulotne chwile umykają większości z nas

Dbanie o ulotne chwile to tak naprawdę dbanie o nasze zdrowie psychiczne. W erze, gdy wszyscy jesteśmy w wiecznym pośpiechu, zatrzymanie się na chwilę pomaga nam złapać oddech, zredukować stres i zbliżyć się do siebie nawzajem. W końcu to te drobne, codzienne momenty, które często traktujemy jak coś oczywistego, tworzą nasze życie – i jeśli ich nie dostrzegamy, to co nam z tego życia zostaje?

Możemy mieć wszystko – sukcesy zawodowe, spełnienie materialne, szerokie grono znajomych – ale jeśli nie potrafimy cieszyć się chwilą, pozostaniemy wiecznie niespełnieni. Bo szczęście nie tkwi w wielkich osiągnięciach, lecz w umiejętności dostrzegania i doceniania tego, co już mamy.

Życie to zbiór ulotnych chwil, które mijają szybciej, niż byśmy chcieli. Dlatego warto uczyć się dostrzegać je na co dzień, celebrować małe rzeczy i pamiętać, że to, co naprawdę ważne, dzieje się teraz. Nie jutro, nie za tydzień, ale w tej właśnie chwili. I choć może wydawać się to trudne w natłoku obowiązków, warto zadać sobie trud, by nauczyć się żyć chwilą – bo to właśnie ona kształtuje nasze wspomnienia i nadaje sens naszemu życiu.

Od ilu lat jesteś ze mną? Dołącz do Zamkniętej Listy i odpowiedz na pytania w ankiecie.