Szept, przez który wielokrotnie upadamy

Poniżanie siebie, głuche słuchanie o swoich najskrytszych wadach… Jak wyniszczamy samych siebie, w jaki sposób najbliższe nam otoczenie nas ocenia i kiedy w końcu dadzą spokój? Wnioski nasuwają się same!

Ludzie myślą, że mnie dobrze znają. Patrzą na mnie i żyją w przekonaniu jak przewidywalna jest dusza pod skórą. Gdyby ją obedrzeć wystraszyliby się, ale spokojnie, nie jestem potworem, nie kryje się pod moją maską twardziel, który jednym pstryknięciem pozbawiłby ich krwi. Odkryliby kogoś kogo nigdy nie poznali.

Poczuj ten zapach aż do bólu…

Gdy wejrzy się głębiej, uwalnia się dym, ciężki w oddechu, brudny i cholernie słodki. Nie jest to nic okropnego, taka jest prawda. Ona po prostu taka jest. Nie śmierdzi, nie odtrąca, ona zwyczajnie jest zaskakująca, niezrozumiała i trudna w zniesieniu. Ten dym wydobywa się z duszy, palącej się niczym spalony człowiek.

Nie płonę, ale się żarzę. O dziwo nikogo nie poparzę, nikt tego nie czuje, dotyka mnie i jedynie brudzi dłonie. Ten ból znam tylko ja, od środka. Jeszcze głębiej niż ktokolwiek mógłby wejrzeć.

W tym tłumie stoi ona, Kobieta kochana przeze mnie ponad wszystko. Dla niej poskramiam te wspomnienia jak wygłodniałego lwa, wracającego z każdym odepchnięciem. Zna mnie jako twardego, pewnego siebie i satyrycznego, ale też miała okazję zajrzeć mi w oczy. Poznać sekrety skrywane w moim sercu. Zrobiła w nim sobie miejsce, ale pozwalam na to, chociaż nikogo do niego nie wpuszczam.

Czy chcesz to poczuć?

Tym dymem / duszą się moi przyjaciele. Patrzą i czasem komplementują, ale tam głęboko w ciele nie jestem sam. Jest ten drugi co drapie. Wbija pazury w środku i czeka niecierpliwie kiedy jęknę. Nie wydaje odgłosu, niech drapie. Każdy komplement odrzuca, szepcze różnymi głosami – pamiętasz, byłeś beznadziejny. Nawet twój przyjaciel powiedział, że żadne rany się nie zagoiły. Nikt cię nie lubił, oni cię nie znają. – głupi jestem, że tego w ogóle słucham. Kto by słuchał idioty.

Na życie należy patrzeć z uśmiechem, pozytywnie, ale jak można żyć spokojnie gdy przyjaciele nie mają czym oddychać, a jedynie Jej dotyk uspakaja, wycisza ciemny szept, sprawia, że te zadawane pazurami rany się goją.

Pewnego dnia to ja szepnąłem – nie zapomnę o tobie, będę przypominać i opowiadać co mi robiłeś, aby uciszyć głosy, których inni nie będą wstanie uciszyć. Teraz odejdź, bo jak widzisz pazury masz spiłowane. Gdy głęboko spałeś, najmniejsze atuty jakimi się podbudowywałeś w dręczeniu mnie myślami, zabiłem, wyrzuciłem, teraz zostawiam cię za sobą. – po czym szepty ustały, deszcz zmył nadpalone elementy w psychice, a dym przegonił ciepły wiatr.

Powody do wspominania przeszłości?

Dlaczego mamy kompleksy, co powodują i jak się ich pozbyć? Kto ma najczęściej powody do niskiej samooceny i jak zaakceptować swoje wady!

Pamiętaj jedno, bez znaczenia co o sobie słyszysz lub masz za sobą, to co o sobie myślisz i sposób w jaki siebie traktujesz, starasz się ukryć. Im bardziej starasz się ukryć swoje kompleksy, tym mocniej je pokazujesz światu. Wystarczy jedna złośliwość kogoś, kogo zdanie nie powinno Cię obchodzić, a już w nie uwierzysz. Tak nie można, kochaj siebie, szanuj siebie, nie wierz we wszystko. Ludzie wytykają wady i zarzucają nam to czego sami w sobie nienawidzą.

Naucz się rozróżniać hate od subiektywnej krytyki. Czasem ktoś może mieć rację, ale to nie powód aby się załamywać, ale zmienić przede wszystkim dla siebie, nie innym.