Dlaczego anorektycy robią brzuszki? Z jakiego powodu anoreksja to choroba psychiczna? Jak rozmawiać z osobą chorą na anoreksję lub bulimię? Czym jest anoreksja i bulimia i jak walczyć!

Osoba która zachorowała na anoreksję, czuje się nie tylko gruba i niezrozumiała, ale również niepotrzebna i nic nie znacząca dla otaczającego wokół świata. Chociaż wiele osób wtedy odkrywa największe talenty nie tylko literackie, na co dzień ginie w oczach.

Dla niektórych mogłoby się wydać, że to dobry pomysł aby zostać zauważonym, sprawić komuś ból gdy będzie w naszym otoczeniu. Niestety życie w tej chorobie nie jest tak kolorowe, jakby mogło się wydawać. Jeżeli chcesz, zostań do końca, a poznasz kogoś niezwykłego.

Z anoreksją należy walczyć

Gdy poznałem dziewczynę którą za chwilę Ci przedstawię, miała zaledwie 17 lat. Jest niezwykła, ponieważ wygrała walkę z choroba, która nie jest wcale łatwa do pokonania. Ponadto założyła blog dzięki któremu pomaga nie tylko osobom chorym na anoreksję, ale również ich bliskim czy znajomym.Pamiętajcie, trzeba walczyć o siebie!– Kinga Podgórska

Kinga pasjonowała się tańcem, a w szóstej klasie podstawówki popadła w depresję i zaczęła się okaleczać. Z czasem anoreksja połączyła się z bulimią, przez co jedzenie nie miało większego sensu. Jednak przyzwyczajała organizm do dostarczania pożywienia i tak odbierała punkty chorobie. W 2016 roku udało się uwolnić, zaczęła chodzić na siłownię, ponieważ marzy aby wystartować w zawodach fitness. Jej motto jest niezwykle motywujące. Teraz z każdym dniem jest silniejsza. Oto moja rozmowa z Kingą Podgórską.

Piszesz bloga, ludzie Ciebie czytają. Nie czułaś nigdy wstydu, ani obaw, że to co piszesz, mogą przeczytać osoby które Ci życzą jak najgorzej?

– Nie, nie obchodzi mnie opinia takich ludzi, ważne jest dla mnie to, że tymi wpisami i ogólnie tym co robię pokazałam wielu dziewczynom, że anoreksja to nie koniec świata (uśmiech)

Skąd pomysł aby zacząć pisać bloga?

– Zaczęłam to robić, żeby gdzieś móc wyrazić to co czuję, papier już nie dawał ulgi. Jednocześnie też było to wołaniem o pomoc jako, że nie potrafiłam wielu rzeczy powiedzieć, np. mamie. Wprost robiłam to przez bloga. Jednocześnie też osoby które mają w swoim otoczeniu kogoś z zaburzeniami odżywiania, mogli zobaczyć świat z trochę innego punktu, takiego jak u np. anorektyczek czy osób z depresją.

Czytelnicy zadają Ci pytania. Są tacy którym nie potrafisz odpowiedzieć?

– Nie, jeżeli chodzi o mnie i chorobę.

Kiedy do świadomości osoby chorej na bulimię lub anoreksję, dociera, że coś jest nie tak?

– Różnie, ponieważ to zależy od osoby, do niektórych niestety nigdy. Ja od początku wiedziałam, że jestem chora. Ja uświadomiłam to sobie od razu gdy tylko pojawiła się w mojej głowie. Dopiero po kilku latach zaczęła być widoczna na ciele.

Kiedy chory odrzuca pomoc rodziny, przyjaciół, znajomych, jak należy Twoim zdaniem postąpić?

– Dać takiej osobie przestrzeń, otaczać akceptacją, nie oceniać, poczekać. Chyba że jest już w krytycznym stanie, na granicy życia lub śmierci.

Jeżeli to pytanie Cię urazi, nie musisz odpowiadać. Co czułaś podczas kuracji?

– Panowały bardzo sprzeczne uczucia, były momenty gdy czułam się bardzo dobrze i takie gdy chciałam zakończyć terapię…

Jakie komentarze były dla Ciebie motywujące, a które wręcz popędzały w depresję?

– Podczas choroby nie słuchałam komentarzy na mój temat. Jak już to niektóre osoby były jakby przerażone tym że np wystawały mi kości, było kilka osób które podejmowały jakieś próby pomocy, wsparcia, więc jakieś komentarze się zdarzały, ale nie pamiętam dokładnie jakie.

Czy dorośli (mam na myśli rodziców, nauczycieli, osoby postronne) wiedzą jak pomóc, czy jednak zdarzają się przypadki, gdy anorektyk jeszcze bardziej popada w depresję?

– Zazwyczaj chcą pomóc, lecz nie potrafią. Moi rodzice po pewnym czasie dopiero zaczęli powoli się tego uczyć. Natomiast miałam nauczyciela od polskiego- Filozofa, z którym zawsze mogłam pogadać, nigdy nie były to rozmowy wprost o chorobie, ale analizowaliśmy moje wiersze i podsuwał mi odpowiednie książki, chociażby „Viktora E. Frankla „W poszukiwaniu sensu”. Czytałam ja pod koniec choroby 🙂

Jest coś co chciałaś zawsze powiedzieć swoim czytelnikom, tylko nie było okazji?

– Zawsze staram się przekazywać wszystko co chce, ale jest tak tego wiele, że nigdy w pełni mi się nie udaje. Na pewno warto wspomnieć o tym, że każdy z Was jest sobą i nigdy nikim innym się nie stanie, więc nie słuchajcie ludzi dookoła, tylko samych siebie, i walczcie o marzenia. (uśmiech)

Gdzie szukać pomocy?

  Anoreksja nie jest prosta, nie zawsze jest to takie proste. Kindze się udało dlatego trzymam za nią kciuki i życzę wszystkiego dobrego. Na Jej blogu możemy jeszcze przeczytać, że czasem żołądek się kurczy i wtedy jest dużo trudniej podjąć się walki, za czym idzie szybciej odczuć efekty. Kinga jest aktywna w mediach społecznościowych, gdzie publikuje efekty swoich treningów. Na blogu znajdziesz zdjęcia z początku choroby, aż po ostateczne tygodnie gdy wygrała.   SadPrincess19.blogspot.com Osoby z anoreksją nawet gdy są świadome zaburzeń odżywiania, boją się do tego przyznać. Trudno jest im pomóc, jednak jest to możliwe. W sieci jest wiele porad, poniżej mamy tylko kilka przykładów. Początek pomocy owocuje wiele tygodni, a nawet miesięcy. Jeżeli Twoja cierpliwość, energia spadnie, to co osiągnęliście, może doprowadzić do straty tego co do tej pory osiągnęliście.  

Szukaj informacji o objawach – zwlekanie z szukaniem pomocy nie pomoże, ponieważ anoreksja czy bulimia nie są tymczasowym przeziębieniem.

Nie opuszczaj – działania trwają naprawdę długo, dlatego nie opuszczaj i również się nie poddawaj. Wtedy jesteście drużyną czy przy wizytach u lekarza czy poza gabinetem.

Wysłuchaj i rozmawiaj – osoby chore o tym nie powiedzą, ale potrzebują wsparcia w postaci rozmowy, a głównie wysłuchania czy możliwości wypłakania się komuś. Bądź cały czas obok, jak Anioł Stróż na którego można zawsze liczyć.

Rozważnie podejmuj decyzje – chorzy potrafią wybłagać litość, ale poza miłością którą dajemy, powinniśmy zacisnąć zęby i czasem podjąć dość konkretne kroki.

Może spróbuj tego?

Jeśli nie radzisz sobie z kompleksami lub spotyka Cię poniżanie w miejscach publicznych (np. szkole, pracy) lub w inny sposób, wypełnij ćwiczenia, które dla Ciebie przygotowałem. 

Wiele lat temu, uporałem się ze swoimi wadami i komentarzami na swój temat. Pomimo wszystko postanowiłem o tym mówić i wspierać tych, którzy są poniżani lub wciąż nie potrafią uporać się ze swoimi defektami.

Z powyższymi ćwiczeniami, być może być Ci łatwiej uporać się z tym co nie pozwala uwierzyć w siebie. Dołożę też wszelkich starań, aby pokazać Tobie, jak dużo znaczysz i dlaczego nie powinieneś mieć kompleksów. Zrobię wszystko, aby ułatwić Ci zrozumienie co się dzieje i jakie zachowania prowokują ludzi do poniżania Ciebie.